Resimsiz gazetede ilan edilene kadar mevzunun imza hiyerarşisinde yer alanlar, kişiyi hakikat belirlemişler, günlerce işi gücü bırakıp gündem etmişler fakat sunumdaki isimde bir harfin yanlış yazılmış olduğunu görememişlerdi. Olayın vukuundan sonra bir ortaya gelmişler; biz ne halt ettik dercesine bakışmışlar, bir müddet gözleriyle konuşmuşlar lakin sonra sorun yokmuş üzere davranmanın kendileri için daha yeterli olacağını düşünüp o denli yapmaya karar vermişlerdi. Zira hepsi tıpkı oranda sorumluydu ya da yanlışta tıpkı oranda hisse sahibiydi. Rastgele bir açıklama gereği duymadılar yerin kulağı vardı ve esasen bu durum üste izah edilemezdi! Lakin tekrar de kendi ortalarında; -Arkadaş nasıl olur? -Hiç sorma! -isim benzerliğinden! -Bu fotoğrafsız gazetede de, ana baba ismi, kimlik bilgisi yazmıyor ki kardeşim, ne yapalım! Diye mırıldanmaktan da geri duramadılar. İçlerinden biri sehven yazdık desek diyecek oldu, bütün gözler ürkünç bakışlarla ona yönelince vazgeçti. Nereden bile bilirlerdi ki bir harf yanılgısı yapılacak ve bu harf kusuru bütün gözlerden gizlenerek tepeye yürüyecek ve bam öbür biri olarak zuhur edecek!
Yeni GM, şaşkın bakışlar, “ama”, “fakat”, “lakin” mırıltıları, bir tarafta durumu fark edip kıs kıs gülenler eşliğinde geçti makama oturdu. Rutin ziyaretlerin akabinde rutin işlere koyuldu. Aslında pekte hoş götürüyordu. Her şeyi irdelediği için pek küsurda yapmıyordu. Lakin çalışanın gözünde yeni GM pekte titizmiş izlenimi bırakıyordu. Çalışanlar harf yanılgısı sürecini bilmediklerinden, farklı mevzulardan gelen GM’lere de alışkın olduklarından ayrıyeten çalışanların, GM’nin farklı bir alandan gelme durumunu, sorgulama yetkileri olmadığından bu durumu yadırgamıyorlardı. Zira son 5 GM farklı bahislerden gelmiş bir müddet bu ortamı teneffüs etmiş gitmişlerdi. Hem yadırgamak bu üzere durumlarda mutsuz olmak ya da mutsuz edilmek demekti.
Sonuçta, zati işi, çalışanlar yapıyordu; yazışmaları, sunuları, toplantıları, uygulamaları alt üniteler meselesiz bir formda gerçekleştiriyordu. GM son kertede bir imza atıyordu, o kadar! Bazen kısa bir açıklama isterdi ancak birçok vakit açıklamaya da gerek duyulmazdı.
Bu ortada güzel olsuna gelenlerin haddi hesabı yoktu! Bu tıp değişiklikler sık ve çok olunca GM’lük en çok bu üzere durumlarda ağırlaşıyordu. Hatta o denli ki, birçok vakit iyi olsun ziyaretleri adeta bir aktifliğe dönüşüyordu! Çiçekçiler bayram ediyordu. Herkes göze girmek için safın en görünür tarafında yerini almak, fotoğraf karesinin ortaya denk düşen pozisyona denk getirerek en düzgün pozu vermek için yarışıyordu. Hatta makamdevir teslim merasimi grubu bile kurum kurum oluşmuş, programları itinayla hazırlanır ve uygulanır olmuştu.
Yeni GM’nin yakın dostları, -hayırdır nasıl oldu bu iş, sıradan bir şefken nasıl bu kadar yükseğe zıpladın diye soruyor, o hiç sormayın benim içinde sürpriz oldu diyordu yalnızca. Olayın gerçek biçimine hiç girmiyordu. Kendi kendine de, takdiri ilahi, demek maneviyat istikametinden bir artım varmış ki bu türlü oldu, diyerek teselli buluyor, esasen bilgim de başkalarından geri kalmaz diye düşünüyordu.
Yazmanın, isim benzerliğini hesaba katmaması, isim benzerliği olan kişinin soy ismini, Orakcıoğlu yazması gerekirken Oraklıoğlu yazması yüzünden, birden makam farklı bir vücuda gitmişti! Durum vehim görünse de, ismi tutanda sonuçta birebir teşkilattan biriydi. Tahminen de sırası erken gelmişti! Buna karşın aslında bu büyük bir sorun da değildi. Bu durumun işleri aksatacak bir tarafı yoktu. Teşkilatın çalışanları işleri yürütüyordu esasen. Yeni gelen GM’de her fani GM üzere kısa bir müddetliğine burada ikamet edip gidecekti. Esasen fazla ikamet edince metamorfoza uğruyorlardı, bunu bilen ve gören akıl ikamet müddetlerini kısa tutuyordu!
Yeni GM için, sehven yanlış yazılan bir harf, imzadan daha pahalı bir mühür olmuştu. O da biliyordu, bu sehven, bu kurallarda düzeltilemeyecek bir sehvendi. Hatta gündem bile edilemeyecek bir sehvendi.
Gerçekte aşikâr kademeye kadar sehven sözü işe yarıyordu, hatta çilingir üzere problemleri çözüyor, sihirli bir söz üzere, “açıl susam açıl” der üzere, birçok kapıyı açıyor, olmazı olur yapıyordu. Buna karşın sehven sözü haddini biliyordu. Muhakkak bir hudutta durması gerektiğini öğrenmişti. Olur-olmaz yerde kendini göstermiyor, öne çıkmıyordu. Tabiatı gereği daha sığ makamlarda mevcut işlevi ile birlikte dolaşıyor, gösterisini yapıyor ve bu şovdan elini kolunu doldurarak çıkıyordu. Fakat aşikâr kademeden sonra, daha derinlerde, ağıza alınması bile ayıp karşılanıyordu.
Belli bir kademeye kadar insani bir zaaf olarak görülüp merhametle karşılanan sehven sözü, belirli bir kademeden sonra ayıp ve yüz kızartıcı bir hareket olarak bedel görüyordu. Fakat buradaki durum nitekim sehvendi, hem de buradaki sehven bir cümle değil, bir söz değil yalnızca bükük beli düzeltilmiş bir harfti! Lakin buradaki sehvenin geri dönüşü yoktu! Buradaki sehven artık sehven değildi!
A. Vecdi YAZAR
Not: Bu yazı büsbütün hayal eseri olup hiçbir kurum ve kuruluşla ilgisi yoktur.