Prof. Dr. Halis Şimşek, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni 1973 yılında kazandı. Akabinde okulda kalmanın ve âlâ bir doktor olmanın hayalini kuran Şimşek, Hacettepe Üniversitesi’nde 1984 yılında uzman doktor olarak görev yapmaya başladı. Bir müddet ABD’de eğitim alan Prof. Dr. Halis Şimşek, döndüğünde Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde 1990 yılında doçent ve 1996 yılında profesör unvanını aldı. Aynı yıl, sıhhat bilimleri alanındaki çalışmaları ile Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırmalar Kurumu’ndan (TÜBİTAK) tarafından ‘Teşvik Ödülü’ kazanan Prof. Dr. Halis Şimşek’in oğlu Cem Şimşek ise 2007 yılında Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazandı. Babasını kendisine rol model seçen Cem Şimşek, yurdun farklı yerlerinde doktorluk yaptıktan sonra, geçen yıl babasının vazife yaptığı Hacettepe Üniversitesi Gastroenteroloji Bilim Kolu’na atandı. Halis ve Cem Şimşek, yaklaşık 6 ay birebir odada vazife yaptı. Prof. Dr. Halis Şimşek’in emekli olmasının akabinde ise oğlu Doç. Dr. Cem Şimşek babasının 46 yıl hasta baktığı Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’ndeki odasında hastalara şifa dağıtıyor. Halis Şimşek, yıllarca vazife yaptığı odada oğlu Cem Şimşek’i ziyaret etti.
‘BABAM DAİMA ROL MODELİM OLDU’
Doç. Dr. Cem Şimşek, babasının odasında vatandaşların hizmetine koşmaktan son derece keyifli olduğunu belirterek, “Babamla burada birlikte çalışma fırsatım oldu. Birebir odayı kullandık. O gittikten sonra da yıllarca kullandığı odasını ben kullanmaya devam ediyorum. Benim doğumum da Hacettepe Üniversitesi Hastanesi’nde oldu. Kreşten sonra babam beni alırdı. Acil süreçler çıktığı vakit babamla birlikte endoskopi ünitesine gelirdim. Acil süreçleri bazen monitörden, bazen uzaktan süreç odasına girmeden izlerdim. Bütün çocukluğum, gençliğim daima burada geçti. Ben daima küçüklüğümden beri doktor olmak istiyordum. Doktorluğun hem insanlara yararı hem araştırma açısından çok verimli olması münasebetiyle daima tıp istiyordum. Hacettepe de benim için 2’nci bir konuttu. Hacettepe Üniversitesi’ni kazandığımdan beri ben de buradayım. Ben gastroenteroloji uzmanıyım. Gastroenteroloji epey geniş bir branş. Bilhassa endoskopi alanında olağanda cerrahi gerektiren süreçleri artık cerrahiye gerek kalmadan endoskopi yoluyla yapabildiğimiz için bu bana çok cazip geliyordu. Babam öğrenciliğimde, asistanlığımda daima benim en kıymetli rol modelim oldu. Onun da doktor olup bu bölümü seçmemde kesinlikle tesiri var” dedi.
‘ODANIN HER TARAFINDA ANILARIMIZ VAR’
Hacettepe Üniversitesi’ne bir aidiyet duygusu taşıdığını belirten Doç. Dr. Cem Şişek, “Çocukluğumda hastaları babamı aradığında babammış üzere konuşup ‘Merhaba, ben Halis, neyiniz var’ diye sorardım. O vakitten beri aslında insanlara yardım etmek, doktorluk bana çok cazip geliyordu. Babamın odasında doktorluk yapmak çok hoş bir his. Pek çok formda oturmuştum babamın yanında. Çocuk olarak oturdum, asistan olarak oturdum. Artık de babam emekli olduktan sonra onun yerine oturuyorum. Tabi ki onun koltuğunda oturmak çok büyük bir sorumluluk ancak çok memnunum. Her vakit kapısında da ben emekli olana kadar onun ismini tutacağım. Hem üniversiteye hem gastroenterolojiye çok önemli bir aidiyetim var. Odanın ise her tarafında babamla birlikte anılarımız var. Odamız aslında bir anılar bütünü. O nedenle çok da toplamak istemiyorum. Her gün işe gelirken üzerimdeki bu sorumluluğu, anıları tekrar hatırlıyorum. Daha da keyifli oluyorum” diye konuştu.
‘ODADA OĞLUMU GÖRMEK OLAĞANÜSTÜ’
Prof. Dr. Halis Şimşek, oğlunun kendisi ile tıpkı kısımda vazife yapmasının memnunluk verici olduğunu tabir ederek, “Cem’e küçükken ‘Adın ne’ diye sorduklarında ‘Doktor Cem’ diyordu. Cem 4-5 yaşına gelince bu sefer sorduklarında ‘Profesör Cem’ diyordu. Daima doktor olmak istedi. 1990 yılında Amerika’dan döndüğümde bu türlü yeni şeyler yapmak, araştırma yapmak, Hacettepe ve Türkiye’yi dünyada daha yeterli yere getirmek ve tanıtmak için inanılmaz bir motivasyonum vardı. Artık bakıyorum. Cem’de birebir motivasyonu görüyorum. İşte Hacettepe’yi en güzel yere getirmek, ülkemizi en düzgün biçimde temsil etmek motivasyonunu o da taşıyor. Olağan bu beni çok keyifli ediyor. Emekli olduğum odaya girdiğimde oğlumu da orada doktor olarak görmek olağanüstü bir şey. Bazen gidiyorum yanına, hastalara bakıyor, asistanlar geliyor yanına. Onu gözlemliyorum. Motamot benim 1990’lı yıllardaki durumumla, çalışma yoğunluğumla benzerlik gösteriyor. Bu inanılmaz bir memnunluk. Ben meslek hayatımda tanıyayım tanımayayım, her gereksinimi olana yardımcı olmuşumdur. Bana ulaşan herkesin şayet bizim kısımda bir işi varsa kesinlikle çözülmüştür. Cem, asistanlığından beri benim bu halimi bildiği için o da birebir şeyi yapıyor. Daima işi olanlar Cem’e gidiyorlar. Cem deyince ‘İşimiz vardı, yardım etti, tıpkı babasının oğlu’ diyorlar. Bu bir baba için çok hoş bir şey” tabirlerini kullandı.