Aşağıda yer alan yazımız büsbütün hayal eseri olup rastgele bir kişiyi veya kurumu ima etmemektedir. Bürokrasiye mizahi ve ruhsal bakış açısını içermektedir. Günlük iş ömründe, üst seviye kurgusal bir bürokratın birtakım durumları tahlil edilmeye çalışılacaktır.
Sabah saat 09:00 suları. İş başladı. Fakat nasıl ve ne yoğunlukta bir mesai.
-Günaydın efendim. Kahvenizi hazırlayalım mı?
*Kahvaltıdan sonra. Peynirlerin tüm çeşitlerinden olsun. Geçen ziyaretçilerin getirdiği tereyağını, tatlıları ve kayısıyı da unutmayalım.
(Sanki kendi evi)
-Emredersiniz efendim!
*Acaba odada konuştuklarımız dinleniyor mu? Bir baktırsam uygun olacak.
(Sanki dinlense ne olur? Berbat niyetli işler yapılmıyorsa esasen bir kıymeti yok)
Paranoid kişilik: Sanrılar, kendini çok değerli görme hissi, kendi dışında düşünenlere karşı düşmanlık, daima odak noktasında olma dileği, büyüklük hissi, ve ağır kuşkular.
Bugünün programı denetim ediliyor: ziyaretlere gidilecek, ziyaretçiler gelecek. Ne kadar da verimli bir program. Porselen tabak ve çiçek armağanlar de günün sonunda takas metodu bir gelecek bir gidecek. Haydi bakalım.
Şöyle bir elleri masanın üstüne koyup da fotoğraf da çekilse tam olacak. Hani o koltuğun hakkını verme ve yükünü karşı tarafa hissettirme fotoğrafı var ya. Baş karşıya bakıyor, eller masada hizalı formda ve dişler kapalı gülümseme durumu.
Bilgi ve donanım değerli mi? Bu nasıl bir soru? Artık ünite amirleri toplantısı yapılacak ve toplantıda ben geçmişte şurada çalıştım. Şöyle yaptım. Bu türlü yaptım. Bu benim tahminen onuncu kurumum. Yöneticilik benim işim ve yıllardır ben daima üst makamlarda oldum denilecek. Bana iş konusunda şikayetle gelmeyin. Ben her mevzuatı ve olayı anlamak ve bilmek zorunda değilim formunda telaffuzlarda bulunulacak.
Gerçekten karanlık bir gece üzere insanın içi sıkılıyor.
Her hafta birebir şeyler. Obsesyonlar ve depresif tepkiler. Bir yanda paranoid tepkiler, başka yanda duygudurum bozukluğu. Nasıl çalışacağız bu türlü bir amirle? Her şey latife olmalı. Ancak değil. Sanki bu, bulunduğu vazifesi yerine getiremediğinin farkında mı? Hayır.
Şimdi öğle kahvesi büyük bir gürültüyle höpürdetildi. Ve ziyaretçiler gelmeye başladı. Efendim hürmetler. (El öpülüyor ve ceketin önü iliklenip hürmetle eğilme merasimi yerine getiriliyor) Tekrar başladı günlük rutin işler. Sanki getirilen ikramın içinde ne var? Baklava fıstıklı mı? Kravat ise şayet ne renk? Bu ne verimli bir çalışma bu türlü.
Acaba bir üst makama gelmek için yeniden hangi kapılar çalınmalı? Artık terfi vaktim geldi. Bu kadar ağır çalışıp emek verdikten sonra neden daha güzel misyonlar üstlenilmesin ki? İçte kuruntulu kanılar. Hangi yollarla, hangi bireyleri ziyaret ederek bu başarılacak? Büyük gaye uğruna her şey yapılır mı? Bilinmez. Alınacak armağanın kıymeti çok kıymetli olmalı ki karşı tarafta âlâ bir izlenim uyanmalı. Sonra ne kelamlar edilmeli ki ikna etmek kolay olsun? Bir anda ışık süratiyle akla gelir o cümle: “Efendim her istediğinizi yapmaya hazırım” (Mantıksız düşünme)
Görüşme sonrası otomobilin sağ art kapısından içeri oturtulmak için başın korunma merasimi sonrası artık fikirler içinde tekrar işe gitme vakti. Sanki yükselebilecek miyim? Ter bastırıyor. Oturmaktan ve yemekten şişmanlamış beden, artık hantallaşmış formda binlerce soru işaretini de beraberinde getiriyor. Ona yakın olduğumu yeterli belirtebildim mi? Yoksa daha fazla palavra söylemek mi gerekirdi? Telefonlarım dinleniyor mudur? Ne yapsam ki? Siyasetten telefon açtırsam karşıt teper mi? Sanırım gitgide niyetlerim karmaşıklaşıyor. Çıldırmak üzereyim. (Nevrotik kişilik- tasa krizleri)
Yüksek vazifenin gerektirdiği donanıma sahip olamamak ve bu husustaki eğitim ve zeka eksikliğine karşı ruhsal savunma, başka şahısları suçlamak ve nitelikli bölümü ortadan kaldırmak olmalı.
Kendine düşman yaratma ve rakiplerini daima karalama. En derin formda paranoyaklık. Sanki benim işimi engelleyenler bunlar mı? Ben seçilmiş biriyim. Gereken durumlarda her türlü krizi çıkartıp insanları bertaraf etmeyi de bilirim. Offf. düşündükçe zihnim karmakarışık oluyor. Şiştim. Kızım dolaptan bir sade maden suyu getir!
Yeni bir iş günü ekoseli grup elbise giyilir. Kıskançlık ve kinden yanlardan dökülmüş saçların geri kalan kısımları art cepteki tarakla tarandıktan sonra yeniden hasetten mideye giren ağrıyla birlikte püsküllü kundura ayakkabı da giyildikten sonra işe yanlışsız yol alınıyor. Çakarlar açılmış, başta bin bir türlü soru işareti, huzursuzluk, gri binaların önünden geçerken iç kararması ve terfi edecek miyim edemeyecek miyim kanılarıyla ikilemde kalma ve daha fazla yaranmanın prosedürlerini düşünmeyle geçen bir makam arabası seyahati. Çakarlar açıldıkça ne kadar da gururla etrafa bakası geliyor insanın. Yoksa ben gitgide ölümsüz bir canlıya mı dönüşüyorum? Ya da uzunca yıllar sonra fikir sorgulamalarıyla nereye vardım? Karşılığı bulunmayan sorular. İşyerine girilirken o telsizin yıldırıcı sesi yok mu. İşte bunun için her türlü riyakarlık yapılmalı güya. Ancak karar veremiyorum niyetlerimin doğruluğuna.
Masalar da eskisi üzere silinmiyor güya. Yoksa takıma geçirdiğimiz çalışanlarda mi sorun var? Anlayamadım. Zira ben sorgulamadan her şeyi kabul ediyorum. Bunu da düşünmeyeceğim. Ne de olsa benim bulunduğum makama gelmek o denli kolay değil. Bununla daha aşağı kademelerdekiler uğraşsın.
Bugün bir toplantı daha yapılıyor. Arkadaşlar yen bir ünite mi kursak? Yenilik yaparak tahminen üstlerimizin beğenisini kazanırız. Ünitemiz çalışıyor desinler. İsmi ne olursa olsun yeni bir ünite kuralım. Islahat, yenilik, özgürlük. (Sanki siyasi parti lideri) Gerisi kıymetli değil. Kervan yolda düzülür. İşleri çok şükür çok hoş yürütüyorum. Herkesi kendi haline bıraktım. Kim ne yazıp gönderirse okumadan imzalıyorum. Beyin parasız hakikaten. Katiyetle paralı değil. Bu özelliğini çok seviyorum beynin. Haydi iyisi.
Devamı gelecek